Monday, January 14, 2008

കവിത

ഞാനൊളിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നത്‌ രണ്ട്‌ ഇഷ്ടികകള്‍ക്കിടയിലുള്ള ഒരു ചെറിയ വിടവിലൂടെയായിരുന്നു...
മഴയത്തും വെയിലത്തും കാറ്റത്തുമൊക്കെ ഞാനവിടെത്തന്നെ നിന്നു..അവളേയും നോക്കി...
മഞ്ഞുപാളികള്‍ എന്റെ ചെവിക്കുടകളെ ഇക്കിളിയാക്കിയപ്പൊഴും..
ഇടിമിന്നലുകള്‍ എന്റെ ഞെരമ്പുകളില്‍ കരന്റായി ഒഴുകിയപ്പൊഴും..
ഞാനവിടെയുണ്ടായിരുന്നു..
പക്ക്ഷെ ഒരിക്കല്‍ പോലും അവളെന്നെ കണ്ടില്ല..
അല്ല കണ്ടതായി ഭാവിച്ചില്ല...
അവളുടെ മനസ്സില്‍ എന്തായിരുന്നിരിക്കും?
ആ ഇഷ്ടികഭിത്തികള്‍ തകര്‍ത്ത്‌ എന്റെ സ്പര്‍ശനമേല്‍ക്കുവാന്‍ അവള്‍ കൊതിച്ചു കാണുമോ???

അവള്‍ ആരായിരുന്നെന്നോ....
അവള്‍ എന്റെ കവിതയായിരുന്നു..
കവിതകളില്‍ ഞാന്‍ കൊരുത്ത വാക്കുകളായിരുന്നു..

ഒരായിരം മാപ്പ്‌

ആ പടികളിലിരുന്ന് ഏങ്ങലടിക്കുന്നത്‌ കാണുമ്പോള്‍..
എന്റെ ഉള്ളൊന്നു പിടയും...
പിന്നെ കിടക്കയില്‍ മുഖമമര്‍ത്തി...
കസേരയുടെ കൈത്താങ്ങിലമര്‍ത്തിപ്പിടിച്ച്‌..
വടക്കുപുറത്തെ തിണ്ണയിലിരുന്ന്..
കഞ്ഞി വെക്കുന്ന അടുപ്പിന്നരികില്‍ നിന്ന്..
ഉള്ളില്‍ ഒരുനൂറു നീറ്റുകക്കകള്‍ വാരിയിട്ടപ്പോല്‍...
ചോരയൊഴുകുന്ന ഓവുചാലുകളില്‍...
ഉച്ചവെയിലേറ്റു വാടിത്തളര്‍ന്നൊരീ ഓര്‍മകള്‍ മന്ത്രിക്കും...

അമ്മേ.....മാപ്പ്‌...ഒരായിരം മാപ്പ്‌..

ഹൃദയങ്ങള്‍ ഉരുകിച്ചേരുമ്പോള്‍..

ആ വളവിലായിരുന്നു ഞാന്‍ അവളെ ആദ്യമായി കണ്ടത്‌..
ഒരു ചുവന്ന കാറിലായിരുന്നു ഞാനും അവളും ആദ്യമായി യാത്ര പോയത്‌..
ഒരു നനുത്ത ചിരിയായിരുന്നു അവളെനിക്ക്‌ ആദ്യമായി സമ്മാനിച്ചത്‌..
ഒരു ഇറക്കത്തില്‍ വെച്ചായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ആദ്യമായി സ്പര്‍ശിച്ചത്‌...

പിന്നെ കാട്ടുവള്ളികള്‍ പോലെ പടര്‍ന്ന പ്രണയമായിരുന്നു...
ഗര്‍ജ്ജിക്കുന്ന സിംഹങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ...
ഓട്ടക്കണ്ണിട്ടു നോക്കുന്ന കുറുനരികള്‍ക്കിടയിലൂടെ...
പ്രാണനു വേണ്ടിയുള്ള ഓട്ടം...പനി പിടിച്ചുള്ള ഓട്ടം...

വെയിലിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ഓടിയത്‌...
മഴയിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ഓട്ടം നിറുത്തിയത്‌..
ഇടിമിന്നലായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ സമ്മാനമായ്‌ കിട്ടിയത്‌..
ഹൃദയങ്ങളായിരുന്നു ഉരുകിച്ചേര്‍ന്നത്‌...

എന്തേ ഞാനിങ്ങനെ...

എന്തേ ഞാനിങ്ങനെ...
നീയെന്നു കേല്‍ക്കുമ്പോള്‍....
നിന്നെക്കുറിച്ചാലോചിക്കുമ്പോള്‍...
നിന്റെ ചിന്തകളില്‍ ഞാന്‍ മയങ്ങിക്കിടക്കുമ്പോള്‍..
നിന്റെ കണ്‍പീലികളെ ഉമ്മ വെയ്ക്കുമ്പോള്‍..
നിന്നെ ഹൃദയത്തോട്‌ ചേര്‍ത്ത്‌ പിടിക്കുമ്പോള്‍...
അറിയാതെ...അറിയാതെ വിതുംബിപ്പോകുന്നു....
സ്നേഹിച്ച്‌ മതിയാകുന്നില്ലല്ലൊ..
കണ്ട്‌ കൊതി തീരുന്നില്ലല്ലൊ...
എത്ര പറഞ്ഞിട്ടും തീരുന്നില്ലല്ലോ...
എന്തേ എനിക്ക്‌ പറ്റിയത്‌...
ഒരിക്കലുമില്ലാത്ത പോലെ...
എന്തേ ഞാനിങ്ങനെയായത്‌...

Saturday, January 5, 2008

താരകങ്ങളേ മാപ്പ്‌

ഹേ..താരകമേ... എനിക്കു നിന്നോട്‌ സഹതാപമാണ്‌..
നീയിത്ര സുന്ദരിയായിട്ടും..
നീയിത്ര പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞിട്ടും...
നീയറിയുന്നുവോ പ്രണയം എന്താണെന്ന്??
നീയറിയുന്നുവോ അതിന്റെ സുഖമെന്താണെന്ന്??

ഹേ താരകമേ... നീയെവിടെയാണ്‌???
ചക്രവാള്‍ത്തിന്റെ അങ്ങേത്തലക്കല്‍ പോയ്‌ മറഞ്ഞുവോ??
അതോ വെളിച്ചമില്ലാതെ പൊലിഞ്ഞു പോയോ..??
ഞാനെന്റെ പ്രണയിനിയുടെ മടിയില്‍ തലചായ്ച്ച നേരം..
നിന്നെ മറന്നു പോയി...
അവളുടെ ചിരിയില്‍ നിന്റെ പ്രഭ ഞാന്‍ അറിയാതെ പോയി...

ഹേ..താരകമേ...
നീയെത്ര നിര്‍ഭാഗ്യവതിയാണ്‌...
അവളെന്റെ ചാരത്തണഞ്ഞപ്പോള്‍
പ്രണയത്തിന്റെ നോവ്‌ ഞാനറിഞ്ഞപ്പോള്‍...
നിന്റെ സൗന്ദര്യം എനിക്ക്‌ ആസ്വദിക്കാനേ കഴിയുന്നില്ലല്ലൊ..